Horst aan de Maas paradijs op aarde? Dan toch zeker niet
voor iedereen.
Twee weken geleden schreef ik (klik hier) over een
aardbeienplukmachine (die bij nader inzien ook best een
onkruidtussenaardbeiplantenverwijderingsmachine kan zijn): een machinaal
voortbewogen gevaarte, bemand door tien naast elkaar op een soort van duikplank
hangende personen, met elk onder zich een rij aardbeienplanten binnen
handbereik.
Wat ik me bij het zien van de machine afvroeg – maar niet
opschreef – is hoe het eigenlijk gesteld zou zijn met het toiletteren van de
bemanning. Ophouden tot de pauze? Broek omlaag en laat maar gaan? In een Dixi?
In de broek doen? Ik weet het niet, maar ik acht het niet uitgesloten dat het
op een of meerdere van deze manieren gebeurt. Wat ik intussen wel weet, is dat in
elk geval ook een andere manier in zwang is: er zijn bemanningsleden van de
machine die zich gedwongen zien een luier te dragen om hun behoefte in te doen.
Ik herhaal: er zijn bemanningsleden van de machine die zich gedwongen zien een
luier te dragen om hun behoefte in te doen.
Ik geloofde m’n oren niet toen ik het hoorde. Ik zou er hier
ook nooit melding van hebben gemaakt als ik niet voor honderd procent overtuigd
was van de betrouwbaarheid van mijn bron. Waarom zou je zoiets vernederends trouwens
aan derden toevertrouwen als het niet waar is?
Al vele jaren doen verhalen de ronde over miserabele
arbeidsomstandigheden in de champignon- en de land- en tuinbouwsector, maar zo
zout als dit had ik het nog nooit gegeten. Zo af en toe zijn er van die
momenten dat ik me schaam inwoner van Horst aan de Maas te zijn. Dit is zo’n
moment.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten