Intermezzo – Docu Fabriek Filmfestival

Met min of meer grootschalige eenmalige culturele en kunstzinnige evenementen in deze regio heb ik een enigszins moeizame verhouding. Dat ligt niet aan die evenementen maar aan mij. Het is niet zo dat ik geen hart heb voor culturele en kunstzinnige evenementen. Integendeel. Wat dan wel de verklaring is? M’n eigen zielenroerselen onder een vergrootglas leggend zou het héél misschien wel eens zo kunnen zijn dat een héél klein beetje onderschatting van de eigen regio in cultureel en kunstzinnig opzicht een rol speelt. Treurig stemmende conclusie, inderdaad. Al was het maar omdat juist ik beter zou moeten weten.

Voor De Waan, de grote, vijf maanden durende manifestatie in Venray over kunst en psychiatrie in 2002, was ik nog net op tijd: één dag voor de sluiting bracht ik eindelijk een bezoek. Overrompelend, indrukwekkend, nooit vertoond, geweldig. Enorme spijt dat ik niet eerder was gegaan en dat een tweede bezoek er niet meer in zat.

Cambrinus, Kunst en de Buren, in 2011, is zelfs helemaal aan me voorbijgegaan. Terwijl dit driedaagse evenement zich nota bene in mijn eigen Horst aan de Maas afspeelde. Onbegrijpelijk, mensen hebben het er zelfs nu nog wel eens over, dertien jaar later. Spijt, spijt, spijt.

© Cult. Content creators

Afgelopen zondag vormde ’t Gasthoês het decor voor het Docu Fabriek Filmfestival: vijf premières van documentaires gemaakt door filmtalent uit de regio plus twee internationale documentaires. Door andere verplichtingen miste ik zondag de eerste drie lokale documentaires. Nadat ik de andere twee én de twee internationale documentaires had gezien, bekroop me opnieuw een gevoel van spijt. Hoe Koen het ziet van Pim Duijf en Jan’s kerk van Sander Spreeuwenberg waren namelijk van zo’n hoog niveau dat het me razend nieuwsgierig maakte naar die eerste drie documentaires. En de twee als ‘top’ aangekondigde internationale documentaires – het wonderschone /Ma.tri.mò.nio/ van Gaia Siria Meloni en het aangrijpende My lost Russian mother van Sam Jones – waren het aanzien inderdaad meer dan waard.   

Ruud Lenssen, initiatiefnemer van het Docu Filmfabriek Festival en coach van de talentvolle documentairemakers, kondigde zondag aan dat het festival volgend jaar in een iets andere opzet een vervolg krijgt. ‘Gaat dat zien!’, ben ik nu al geneigd te zeggen. In de eerste plaats tegen mezelf, maar eigenlijk tegen iedereen en zeker tegen degenen die – gewild, ongewild of tegen beter weten in – de eigen regio in cultureel en kunstzinnig opzicht onderschatten.

Overigens zou ik er geen enkel bezwaar tegen hebben als Ruud de vijf lokale documentaires voor mij en andere spijtoptanten (ik ken er inmiddels meerdere) in de herhaling zou willen gooien.

(Dit stukje verscheen gisteren in iets andere vorm ook in Via Horst-Venray)