Alweer de laatste
aflevering van de serie waarin Toon Jenniskens zijn eigen herinneringen verbindt met de
woorden van het Horster Laesplaenkske (klik hier voor een introductie op deze reeks). ‘Ik mót bekènne
dát ik dit mèt veul plezeer hèb geschreve umdát zovveul schon herinneringe béj
meej baove zie komen driêve’, schreef
Toon ter uitleiding van zijn tekst. Dat plezier spat er inderdaad vanaf en dat
plezier hebben ongetwijfeld ook de Horst-sweet-Horst-lezers de afgelopen weken
gehad. Dus als u het niet zegt, zal ik het maar zeggen: Toon bedankt! Snuutje, kieps, slaat en wek zijn de vier nog resterende woorden. Hier
komen ze:
Snuutje (ik zöj schriêve snútje umdát ’t
kort wuurdt oêtgespraoke…)
Béj ós thoês zien ze noëit zoë va snútjes af muulkes gaeve
gewes, wies vandaag d’n daag toew. Weej gaeven ós aalt en hând (má em paar
schonzuskes ‘oet ândere contreije’, kriege va meej e muulke óppe wange, drie
stuk). Doew ós megjes begóste te vréjje woord dát neturlek ânders, má dát
gebeurde ámaol stiekem, krek zo stiekem ás de jónge dát boeteshoês döjje.
Muulke woord aoveriges normaal gebroekt; snútje hèb ik béj ós zêlde gehuurd.
Kusmoel (kösmoel?) waas ás waord ok bekènd.
Kieps
Kieps (kiepske), em pet mèt en klep, droogde béj ós thoês
tègge de kèld, bevubbeld béj ’t meis plukke en ’t petatte rooje innen herfs af
’t knolle plukke tègge Kêrsmis EN tègge de hèts, ás de zón óp ówwe kiëbus
brandde ás ge mós bieten âfdunne, schoefele af béjiën vare. ’s Zóndágs háj ós
vader enne gleufhood óp en ás gemaenteraodslid duk ennen hoëgen hood. De twië
leste gebroêk ik nag wál ’s mètte vastelaovend…
Slaat
‘Krieg meej ’s enne krop slaat innen haof’, wie haet ’t
vroeger thoês ni mótten hale? Dao innen haof móste d’r ok ál drek de voot en de
eunderste fieze blaar âfdó, zoëdát d’r ni teveul zând óppen aanrech kwaom.
Slaat goof ’t nag ni in ál die vörme zoëás we die noow kènne. Ge mós aaltiêd
enne krop keeze, di krek vur ’t scheete stóng (’t oêtslao vanne kern). De fles
Salata stóng dán al óppe taffel en die kwaom ok good va pâs ás we spitskoël af
enne witte kappes rauw ote. Di woord met e schêrp mês (ni maes, want dat is de
klânk va gaer en waer!! ’t Is en helle e, dus is ’t ok mêrthal en kêrktaore…)
klein gesnipperd en dao-aover kwaom en scheut Salata…
Wèk
Thoês, mèt zonnen trop ópgröjjende kiênder, kwaome iedere
waek wál veer bekkers ovver de vloor: d’n aldem bekker Tacke, de néjem bekker
Litjes en de ‘kruidenier’ Thieskes Wiel oet de Miëterik en bekker Eykmans vanne
Middelek. Die brochten aal groëte, twelf-óns-wègge binne, liggend óp urren êrm,
die dá ‘veur inne kêlder’ in de nis ónder d’n trap terêch kwaome. De vôrse wèk
neturlek âchterá, want di mós iërs bestêrve anders ote ów dao-á ‘kepot’. Weej
ónderscheidde witte en broene wèk en daonaeve pruumkes- en kleuntjeswèk. De
lèste kwaome neturlek álliën mèt de kermisse en mèt hoëgdaag óppe taffel.
Daonaeve kènde we neturlek broëd, roggebroëd, dát doew nag ás gâns broëd
geleverd woord en mèt e meschiên (dát ‘Alexanderwerk’ hètte) gesnéjje mós waere…
en keuns apárt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten