Op zondag 23 november geschoten:
Minder dan een maand later was dit al een historische foto.
Ik mag dan nog zoveel tegen hebben op al die Horster
parkeerplaatsen, ze brengen soms ook juweeltjes aan het licht. Wat voorheen compleet
werd veronachtzaamd of in het gunstigste geval de aandacht van de directe buren
trok, komt ineens in het brandpunt van de belangstelling te staan. Het overkwam
bijvoorbeeld dit bouwwerk, waarvan ik veronderstel dat het een loods van
aannemersbedrijf Martens is geweest, bij de aanleg van de parkeerplaats achter
het Patronaat.
En hoe weinigen slechts zouden weet hebben gehad van de
prachtige achtergevel van het pand Van Rensch als de parkeerplaats aan het
Cuppenpedje niet was vergroot?
Ook het onlangs opgeleverde Rode Kruisplein biedt een frisse
blik op vaak al vele tientallen jaren aanwezige bebouwing. De grootste verrassing
vormt de muur op bovenstaande foto. Of eigenlijk het ensemble van in elkaar
overgaande muren. De totale lengte van de muur bedraagt naar schatting meer dan
vijftig meter, maar hij bestaat uit vier afzonderlijke onderdelen, elk met z’n eigen
karakter.
Het langste en karaktervolste is een uit donkerrode baksteen
opgetrokken muur. Met hier en daar een breuklijn, met in de loop der tijden toegevoegde
elementen, met sporen van in de loop der tijden verdwenen elementen. Kortom,
een muur die al een lang en bewogen leven achter de rug heeft, die tegen een
stootje kan en absoluut niet van plan lijkt het bijltje er voortijdig bij neer
te gooien.
Van de parkeerplaats richting Steenstraat gezien gaat deze
muur over in een hogere muur, eveneens van baksteen, maar afgestreken met
cement (zeg je dat zo?). Zijn charme ontleent dit deel van de muur vooral aan
het feit dat het cement plaatselijk behoorlijk is afgebrokkeld. Maar dit is nog
niet alles: doordat de bovenste helft van dit muurdeel vanaf een bepaald punt
schuilgaat achter witte kunststofplaten is een fantastisch allegaartje ontstaan.
Verderop richting Steenstraat wordt de muur vervolgens
steeds zakelijker: eerst een lager deel, eveneens met cement afgestreken en
bekroond met witte kunststof platen en een grijsblauwe daklijst (zeg je dat
zo?), en tenslotte de witgekalkte hoge zijgevel van kaaswinkel De Waag.
Resumerend: geen muur die wil pleasen, maar een muur waaraan valt af te zien dat hij menige storm
heeft doorstaan – een muur met allure. En wat doen wij verdomme in Horst met
een muur met allure? We zetten er (u zag het al op de foto’s) een lelijk hoog
zwart hek voor! Een stelletje cultuurbarbaren, dát zijn we!
(En dan heb ik al het intrigerends dat zich achter de muur
moet afspelen
nog onbesproken gelaten.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten