Trapveldjesvoetballers (12)

Ontvallen aan het legioen der trapveldjesvoetballers: Mustafa Abu Amira, Gaza-stad, overleden 30 juni 2025

Strandbar Al-Baqa in Gaza-stad was een van de weinige plekken in de Gazastrook met een stabiele internetverbinding. Mede daarom groeide de bar uit tot een populair toevluchtsoord voor onder meer jongeren en journalisten. Vorige week maandag, 30 juni, voerden Israëlische gevechtsvliegtuigen aanvallen uit op Al-Baqa. Een bom van 230 kilo doodde meer dan dertig mensen en liet weinig heel van het café.

Een van de dodelijke slachtoffers was Mustafa Abu Amira, voetballer bij verschillende Palestijnse clubs. De aanvaller werd gezien als een van de meest veelbelovende spelers in de Gazaanse competitie. Abu Amira was ook vrijwilliger bij jeugdprogramma’s en trainde kinderen in de vluchtelingenkampen in de Gazastrook.

Waarom Israël de strandbar bombardeerde is onduidelijk. Volgens deskundigen op het gebied van internationaal recht is het gebruik van zulke zware munitie als bij het bombardement op Al-Baqa onrechtmatig en mogelijk een oorlogsmisdaad.

Overal ter wereld zijn trapveldjes. Nergens ter wereld komen zoveel trapveldjesvoetballers om het leven als in Gaza en op de Westelijke Jordaanoever. Ter nagedachtenis aan hen deze serie. Die opent telkens met een foto van een trapveldje in Horst aan de Maas, waar trapveldjesvoetballers gelukkig weinig te vrezen hebben. Ditmaal een foto van het trapveldje bij de splitsing Westsingel-Weltersweide in Horst. Klik hier en hier voor de voornaamste bronnen voor dit stukje.

Intermezzo – Biertunnel

Een kleine twee weken geleden begonnen aan de Schoolstraat, nabij de kruising met de Herstraat, graafwerkzaamheden. Het lijkt erop dat die inmiddels nagenoeg zijn afgerond. Pas vandaag realiseerde ik me dat ik daarmee een unieke kans heb laten schieten om met eigen ogen te aanschouwen of de gravers zouden stuiten op een biertunnel of de restanten daarvan.

Een biertunnel? Hoezo dat? Welnu: in de negentiende eeuw was nagenoeg alle grond rondom de kruising Schoolstraat-Herstraat in het bezit van de familie Vullinghs, een brouwersgeslacht. Op het huidige adres Schoolstraat 1, het pand waar nu Anja van de Smid zetelt, was destijds brouwerij De Roskam gevestigd.

In 1883 werd Piet Vullinghs (1848-1901) eigenaar van De Roskam. Hij was in 1894 betrokken bij de oprichting van het Horster Mannenkoor en behoorde tot de eerste bestuursleden. Het Mannenkoor repeteerde aanvankelijk in een café. Concerten vonden plaats in een schoollokaal. In het voorjaar van 1897 gaf Piet Vullinghs opdracht voor de bouw van een eigen concertzaal voor het Mannenkoor op een perceel recht tegenover zijn woonhuis en brouwerij. Die bouw begon op 1 juni 1897. Op donderdag 6 januari 1898 vond het eerste concert plaats in de nieuwe zaal, waarover het Venloosch Weekblad schreef: ‘De zaal, een sierlijk gebouw, op een goed punt in de kom der gemeente gelegen, is lang 23, breed 10 en hoog 7½ meter. Van binnen is zij rijk versierd door een mooi ameublement, waaronder een schoone piano en prachtig tooneel.’

Gezicht vanaf de Veemarkt op de mannenkoorzaal, vóór de bouw van pand Seuren (1912)

Piet Vullinghs verhuurde de zaal voor honderdtien gulden per jaar aan het Mannenkoor. Onderdeel van het contract was dat het koor er uitsluitend bier van Vullinghs mocht schenken. Verder – nu wordt het echt interessant! – had Vullinghs afgedwongen dat hij onder de zaal een kelder mocht bouwen voor de opslag van zijn bier. Hoe dat bier van zijn brouwerij in de tegenover gelegen mannenkoorzaal belandde? Via een biertunnel uiteraard! Dat is althans wat ik verschillende mensen in de loop der jaren heb horen beweren. Broodjeaapverhaal? Of is/was er echt zo’n tunnel? Wie het weet, mag het zeggen.

Overigens was vanaf 1937 de eerste en tot dusverre enige Horster bioscoop gevestigd in de mannenkoorzaal. Later werd ze het onderkomen van discotheek Modern en tegenwoordig van Flash Casino.   

Zoek de verschillen met de foto uit het begin van de vorige eeuw...

Geraadpleegde bronnen: Loe Derix, Oud Horst in het nieuws 1 (Horst 1990) p. 198-200; Marcel Pennings e.a., 100 jaar Horster Mannenkoor in woord en beeld (Horst 1994).

Trapveldjesvoetballers (11)

Ontvallen aan het legioen der trapveldjesvoetballers: Muhannad Al-Lili, Maghazi (Gaza), overleden 3 juli 2025, 30 jaar

Op de dag dat Diogo Jota overleed, overleed ook Muhannad Al-Lili, speler van Khadamat Al-Maghazi. Muhannad raakte maandag gewond bij een Israëlische luchtaanval op zijn huis in het vluchtelingenkamp Maghazi, in het centrum van de Gazastrook. Met ernstig hoofdletsel en zware bloedingen werd hij naar een ziekenhuis vervoerd, waar hij gisteren bezweek aan zijn verwondingen. Bij de Israëlische luchtaanval van maandag vielen talrijke dodelijke slachtoffers.

Muhannad begon zijn carrière bij Khadamat Al-Maghazi. Met deze club promoveerde hij in 2017 naar de Palestijnse Premier League. Daarna stapte hij over naar Shabab Jabalia waarmee hij in 2019 als tweede eindigde in de Palestijnse Premier League. Na twee seizoenen verkaste hij naar Gaza Sports Club, maar een kruisbandblessure gooide roet in het eten. Muhannad keerde terug naar de club waar hij zijn loopbaan begon: Khadamat Al-Maghazi.

Kort voor het begin van de Israëlische oorlog tegen Gaza reisde de zwangere echtgenote van Muhannad voor haar werk naar Noorwegen. Daar beviel ze enkele maanden later van een zoon. Muhannad heeft hem nooit in levenden lijve gezien.

Overal ter wereld zijn trapveldjes. Nergens ter wereld komen zoveel trapveldjesvoetballers om het leven als in Gaza en op de Westelijke Jordaanoever. Ter nagedachtenis aan hen deze serie. Die opent telkens met een foto van een trapveldje in Horst aan de Maas, ditmaal dat aan de Asterstraat in Grubbenvorst. Klik hier voor de voornaamste bron voor dit stukje.

Intermezzo – Landbouwwinterschool

Afgelopen week werd bekend dat de voormalige landbouwwinterschool aan de Venrayseweg in Horst behouden blijft. Goed nieuws. In de eerste plaats omdat er al veel te veel beeldbepalende openbare gebouwen uit de eerste naoorlogse decennia zijn gesloopt. Maar ook omdat de school een tastbare herinnering vormt aan de rivaliteit tussen Horst en Venray.

Jongens die na de lagere school meer wilden leren over het boerenbedrijf waren in de tweede helft van de negentiende eeuw aangewezen op landbouwcursussen in de wintermaanden. Die groeiden uit tot een vorm van volledig dagonderwijs die de naam landbouwwinterschool kreeg. Limburg kende landbouwwinterscholen in Sittard (sinds 1895) en Roermond (sinds 1919).

Na de Tweede Wereldoorlog groeide in Noord-Limburg de behoefte aan een landbouwwinterschool voor de eigen regio. Voor de locatie van die school waren twee gegadigden: Venray en Horst. Venray beriep zich op een deal uit 1945 waarbij de lagere tuinbouwschool in Horst zou worden gevestigd en de landbouwwinterschool in Venray. De tuinbouwschool zou inderdaad naar de gemeente Horst gaan en opende in 1947 in het jeugdhuis in Meterik zijn deuren. Maar toen het in 1949 tot een besluit moest komen over de landbouwwinterschool, herinnerde niemand in Horst en iedereen in Venray zich de afspraak uit 1945 nog. Schriftelijk bewijs ervan ontbrak, het dook althans niet op. Een speciaal in het leven geroepen commissie beslechtte het pleit uiteindelijk in het voordeel van Horst.

‘Slag voor Venray’, schreef de Venrayse deken Berden vervolgens in weekblad Peel en Maas. ‘Horst, dat sinds dat Venray door de oorlog geslagen machteloos neerligt, tracht ‘t centrum van Noord-Limburg te worden. Dit achteruit zetten van Venray, dat tracht overeind te komen, is heel erg.’ De redactie van Peel en Maas suggereerde dat ‘slechts de persoonlijke voorkeur van de scheidsrechter’ de doorslag had gegeven. Nogal wiedes: behalve de voorzitter, ir. A.L.H. Roebroek, eerder onder meer directeur-generaal van de Landbouw, bestond de arbitragecommissie die de locatie moest bepalen namelijk uit de burgemeesters van Horst en Venray. Zij prefereerden ongetwijfeld hun eigen gemeente als vestigingsplaats van de school.  Dus uiteraard was de stem van de ‘scheidsrechter’ doorslaggevend.

De Venrayse woede kwam in 1951 tot een kookpunt. Bij de openingsplechtigheid van de school was een van de sprekers de uit Meterik afkomstige Wim Droesen, Tweede Kamerlid voor de KVP én, in dit verband meer relevant, voorzitter van de Vereniging voor Landbouwonderwijs. Droesen noemde Venray in zijn speech ‘een sportieve verliezer’. Peel en Maas: ‘Misschien had hij beter “bedrogene” dan “verliezer” kunnen zeggen.’ Dat kon Droesen natuurlijk niet op zich laten zitten. Einde van het liedje was dat zowel Droesen als Peel en Maas wat water bij de wijn deden. Het knarsetanden was tot in de verre omtrek te horen.

(Dit is een, met dank aan Jan Janssen, verbeterde versie van het stukje dat gisteren verscheen in Via Horst-Venray)

Intermezzo – Griendtsveen, een stervend dorp? (4)

Verder met de serie over de bijzondere scriptie uit 1949 van Jet Jansen over Griendtsveen. Vandaag de vierde aflevering over het wonen en de water- en elektriciteitsvoorziening in Griendtsveen in 1949. Klik hier, hier en hier voor de eerdere afleveringen.

Jet schrijft dat er in Griendtsveen in 1949 drie soorten woningen zijn: de arbeiders- en tuinderswoningen, de Apostelwoningen ‘voor de hogere stand’ en de kazernewoningen, ‘een lange rij aan elkaar gebouwde zeer kleine huisjes’ (nu: Paardestal). ‘De woningtoestand is hier het primitiefst’, aldus Jet.

De elektriciteits- en de watervoorziening ziet Jet als de twee grootste problemen in Griendtsveen: ‘Als men met de mensen spreekt komen zij steeds terug op de vraag wanneer ze toch eens water of licht zullen krijgen. Zij voelen het gemis aan electriciteit (…) voornamelijk in het gemis van radio, electrische strijkijzers en andere gemakken.’ Jet verbaast zich erover dat er niet meer ongelukken gebeuren, ‘daar er geen enkele straatverlichting is, zelfs niet bij de bruggen’.

Water is in Griendtsveen in ruime mate voorhanden: ‘Men ziet dan ook overal in de buurt van de huizen aan het kanaal een houten vloertje, de “stap”, waar water wordt geschept en de was wordt gespoeld.’ Toch is de drinkwatervoorziening sinds jaar en dag een groot probleem. In 1949 hebben 13 woningen een met turf beklede put en 41 woningen een dakgoot met regenwaterputten (waarvan 18 met binnen een pomp die op de regenput is aangesloten). Bij 23 woningen zijn de bewoners aangewezen op kanaalwater.

Jet: ‘De turfputten zien er over het algemeen niet erg hygiënisch uit. Het water is sterk ijzerhoudend, heeft een enigszins bruine kleur en ruikt niet al te aangenaam.’ Als stedeling staat Jet ‘zeer vreemd’ tegenover het drinken van kanaalwater, maar ze constateert dat dit niet tot gezondheidsproblemen leidt. ‘Dit is een troostrijke gedachte want als men de kinderen aan de kanaalkant op hun buik water ziet liggen drinken, terwijl men fietsend langs hetzelfde kanaal een paar kilometer eerder een dode hond heeft zien liggen, slaat de schrik wel eens om het hart en vraagt men zich af hoe lang dit allemaal nog goed zal gaan.’

Volgende keer meer over middenstand, zelfvoorziening en infrastructuur in Griendtsveen in 1949.

Horst aan de Maas in oude ansichten (10) | Groene Kruisgebouw America

‘Kunnen die woningwetwoningen er ook op?’
‘Geen probleem.’
‘En een gedeelte van de woning rechts naast de woningwetwoningen?’
‘Kan, maar dan vallen links wat meters van het Groene Kruisgebouw weg.’
‘Doe maar, dat gebouw is al lang genoeg.’

Lang inderdaad, dat Groene Kruisgebouw. En ondiep, je kijkt er zo doorheen. Transparantie – maar dan echt, lang voordat dat woord tot een hol begrip was verworden. Eindelijk weg met dat bedompte gedoe! Gooi open die ramen en deuren! Licht, meer licht! Wolkjes aan de lucht? Niet miepen, de zon schijnt! Altijd dat optimisme, dat vooruitgangsgeloof dat spreekt uit jaren zestigansichtkaarten. Trots ook. Trots dat zo’n hypermodern gebouw zomaar in America is geland. Trots op die woningwetwoningen, met hun vijf betonnen blokjes boven de voordeur en hun antennes als parasolletjes op de taart. Kleine tegemoetkoming, die blokjes, ter onderdrukking van de nooit verstommende roep om decoratie. Is de overdadig aanwezige, gesloten vitrage in het Groene Kruisgebouw soms een vooruitwijzing? Naar het begin van het einde van de transparantie? Ja, het gebouw staat er nog. Geen schim meer van wat het was. Hermetisch, log, moe en der dagen zat, verstopt achter hagen.

Zou het Nel Kleuskens zijn die daarbinnen loopt, links naast de ingang?

Intermezzo – Uitgeest

Het leven is ook af en toe een gokje wagen. Dus gewoon maar gedaan: gisteren op station Horst-Sevenum om 18.46 uur (+1) overgestapt op de Sprinter van een kleine twee uur eerder, 16.55 uur, naar Uitgeest. Aanrader! De trein vertrok stipt op tijd vanaf het weer tot leven geroepen perron 3. Gistermiddag om 13.44 uur gearriveerd in Uitgeest. Daar gistermorgen enkele molens bekeken en de nacht doorgebracht. Daar, het was inmiddels eergisteren, besloten verder te sporen. Van Uitgeest met de Sprinter naar Lage Zwaluwe. Daar overnacht en slachtoffer geworden van de spoorstaking vrijdag. Extra nachtje Lage Zwaluwe dus. Donderdag met het boemeltje van 9.32 uur naar Breda. Daar met de EuroCity van 7.42 uur van 9 oktober vorig jaar naar Brussel-Zuid. Van daar met de TGV van 13.08 uur van 7 maart 2018 naar Lyon-Part-Dieu gezoefd. Op 23 september 1972 verder gegaan met de D-trein van 12.29 uur van Lyon-Part-Dieu naar het stationnetje van Castel Gandolfo. Daar op 3 februari 1948 weer door met de Interregionale van 6.59 uur naar Praha-Holešovice. Grauw en grijs, bedrukkende sfeer. Daarom op 14 juli 1922 om 2.38 uur de reis vervolgd met de nachttrein naar Minsk-Pasažyrski. In Minsk op 28 oktober 1874 om 22.11 uur op de slaaptrein naar Sint-Petersburg gestapt. Daar zit ik nu, het is inmiddels 12 augustus 1807, te wachten op de stoptrein van 10.27 uur op 2 november 1837 naar Tsarskoje Selo om het begin van mijn terugreis naar Horst-Sevenum te aanvaarden.

Trapveldjesvoetballers (10)

Ontvallen aan het legioen der trapveldjesvoetballers: Achmad Abu Daqqa, Abbasan al-Kabira  (Gaza), overleden 8 november 2012, 13 jaar oud

Zoals eerder gezegd: het is een misverstand om te denken dat pas vanaf 7 oktober 2023 trapveldjesvoetballers in Gaza en op de Westelijke Jordaanoever om het leven komen door Israëlisch toedoen. Ahmad Abu Daqqa was op donderdag 8 november 2012 voor zijn ouderlijk huis ten oosten van Khan Younis samen met vriendjes aan het voetballen, toen hij werd geraakt door een kogel, afgevuurd door in de buurt gestationeerde Israëlische soldaten. Ahmad werd nog overgebracht naar het ziekenhuis in Khan Younis, maar overleed daar binnen een kwartier na zijn aankomst. Ruim twee weken later maakte Nidal El-Khairy, een Palestijnse kunstenaar die werkt vanuit de Jordaanse hoofdstad Amman, deze tekening in reactie op de moord op Ahmad Abu Daqqa.

Intussen ontving de gelauwerde trainer van Manchester City, Pep Guardiola, deze week een eredoctoraat van de University of Manchester. In zijn dankwoord refereerde hij aan Gaza:

‘It’s so painful what we see in Gaza. It hurts my whole body. There is a story I’m reminded of. A forest is on fire. All the animals live terrified, helpless. But a small bird flies back and forth to the sea, carrying drops of water in its little beak. A snake laughs, and asks: “Why bro? You will never put the fire out.” The bird replies: “Yes, I know.” “Then why do you do it again and again?”, the snake asks once again. “I’m just doing my part”, the bird replies for the last time. The bird knows it won't stop the fire, but it refused to do nothing. In a world that often tells us we are too small to make a difference, that story reminds me the power of one is not about the scale, it's about choice, about showing up, about refusing to be silent or still when it matters most.’

Weet je? Morgen is in Den Haag weer een demonstratie voor Gaza…

Overal ter wereld zijn trapveldjes. Nergens ter wereld komen zoveel trapveldjesvoetballers om het leven als in Gaza en op de Westelijke Jordaanoever. Ter nagedachtenis aan hen deze serie. Die opent telkens met een foto van een trapveldje in Horst aan de Maas. ditmaal dat aan de Pastoor Hendriksstraat in Griendtsveen. Klik hier voor de voornaamste bron voor dit stukje.
 

Intermezzo – Megastal Kleefsedijk (15)

Gemeenteraadsvergadering afgelopen dinsdag. Aan de orde kwam ook weer de aanvraag om een leegstaand varkensbedrijf aan de Kleefsedijk in Sevenum om te toveren in een megastal (klik hier en ga naar 47.00). Dit terwijl de gemeenteraad in 2018 unaniem uitsprak dat dit juist moest worden voorkomen. Hoe het kan dat die aanvraag toch in behandeling is genomen is vooralsnog een raadsel (ik schreef er onlangs hier en hier over).

Om onopgehelderde reden voerde ditmaal niet Eric Beurskens (Essentie) het woord namens het college van burgemeester en wethouders maar Robert Martens (D66-GroenLinks). Hij zei onder meer dit:

‘Dat er hier fouten zijn gemaakt, staat als een paal boven water. Daar is geen discussie over, anders stonden we hier niet. Volgens mij is er iets goed misgegaan in 2021. Dat er hier een fout is gemaakt staat als een paal boven water. We zijn aan het achterhalen wat er nu precies is misgegaan. Het heldere verhaal hebben we zelf ook nog niet. Het staat als een paal boven water dat er hier heel rare dingen zijn gebeurd, wat niet gebruikelijk is bij een gemeente en wat absoluut niet transparant is.’

Best krachtig. Maar wat ook als een paal boven water staat, is dat de wethouder vijf keer er zei. Hij had ook wij kunnen zeggen. Dan had het waarschijnlijk ongeveer zo geklonken:

‘Dat wij hier fouten hebben gemaakt, staat als een paal boven water. Daar is geen discussie over, anders stonden we hier niet. Volgens mij hebben wij iets goed fout gedaan in 2021. Dat wij hier een fout hebben gemaakt staat als een paal boven water. We zijn aan het achterhalen wat wij nu precies fout hebben gedaan. Het heldere verhaal hebben we zelf ook nog niet. Het staat als een paal boven water dat wij heel rare dingen hebben gedaan, wat niet gebruikelijk is bij een gemeente en wat absoluut niet transparant is.’

Oneindig veel krachtiger, staat als een paal boven water.

Hoe gaat het nu verder? Robert Martens:

‘We zijn advies aan het inwinnen bij onze advocaat om te kijken wat de juridische positie van de gemeente is en hoe we de omwonenden van de Kleefsedijk kunnen gaan helpen. Die mensen zitten in elk geval al vanaf 2021 maar ook daarvoor al in een situatie die niet gewenst is en waar we eigenlijk van vinden dat we er iets aan moeten doen.’

Uitkomst: uiterlijk 1 juli komt er een gesprek met de omwonenden en meteen daarna wordt de gemeenteraad geïnformeerd.

Top 5 – Spoorwegovergangen Horst aan de Maas

Uitgerekend gisteren, op 10 juni, Internationale Dag van de Spoorwegovergang, reden er geen treinen. Waarmee spoorvakbond VVMC ons juist op deze dag het ultieme eerbetoon aan de spoorwegovergang, stoppen voor gesloten spoorbomen, door de neus boorde. Ik besloot op zoek te gaan naar een alternatief om waardig stil te staan bij de spoorwegovergang en hem alsnog de aandacht te geven die hem toekomt. Dat alternatief vond ik in een exclusieve Horst-sweet-Horst top 5 van spoorwegovergangen in Horst aan de Maas. Komt ie:

5. Grubbenvorsterweg, Sevenum

Doorgaans staan bij een spoorwegovergang de weg en de spoorlijn haaks op elkaar. Dit maakt overwegen waarbij dit niet het geval is tot witte raven. Meest treffende voorbeeld dat ik ken van een spoorwegovergang waar weg en spoorlijn elkaar dwars kruisen, is die aan de Oude Rijksweg Noord in Susteren. Een pietepeuterig klein beetje in de buurt daarvan komt de overweg aan de Grubbenvorsterweg in Sevenum.

4. Stationsstraat, Horst

Zonder twijfel de meest gehate overweg in deze top 5. De spoorbomen zijn er nog niet geopend of ze gaan alweer dicht, tot razernij van de automobilist. Haastige spoed is zelden goed, zie deze overweg daarom als een oefening in lijdzaamheid, als een ode aan de traagte.

3. Grauwveenweg, Griendtsveen

Prototype van de onbijzondere, alledaagse plattelandsspoorwegovergang met uitzicht op Het Grote Niets. Hier staan te wachten betekent onvermijdelijk verzinken in ongebreideld mijmeren.

2. Spoorstraat, Tienray

Vanouds berucht vanwege zijn hoge holderdeboldergehalte. In de loop der tijden aanzienlijk gelijkmatiger geworden, maar bij de juiste snelheid is het passeren van de Heilige Lijn (de helaas in onbruik geraakte bijnaam van de Maaslijn) hier nog altijd goed voor een ware Berg en Dal-beleving.

1. Sint Jansweg, Grubbenvorst

Overwegen die terzijde worden gestaan door een baanwachterswoning zijn zeldzaamheden geworden. In Horst aan de Maas resteren als ik het wel heb slechts baanwachterswoningen in Griendtsveen, Melderslo en Grubbenvorst. Deze laatste is de meest idyllische: gelegen aan het einde van een bosweg, aan een inmiddels voor gemotoriseerd verkeer gesloten overweg. Ideale plek om je te laten betoveren door uitbundig gekwinkeleer, af en toe afgewisseld met de welluidende tonen van de overwegbel.

(Dit is een Horst aan de Maas-variant van het stukje dat vandaag verscheen in Via Horst-Venray)

Intermezzo – Griendtsveen, een stervend dorp? (3)

Verder met de serie over de bijzondere scriptie uit 1949 van Jet Jansen over Griendtsveen. Vandaag de derde aflevering, over de bestaansmogelijkheden. Klik hier voor aflevering 1 en hier voor aflevering 2.

In Griendtsveen woonden in 1949 79 gezinnen. Een overgrote meerderheid van de gezinshoofden was in dienst van de N.V. Maatschappij Van de Griendt's Land-Exploitatie. Er waren dertien tuinders, aldus Jet, maar ‘het zijn eigenlijk meer kleine boerenbedrijven, zij houden kippen, een of twee koeien en een paar varkens, maar tuinder klinkt beter dan boertje’.

Jongeren werkten nauwelijks bij de Maatschappij. ‘Men ziet dat elke ochtend 80% van de jongeren er liever een lange fietstocht voor over heeft dan op het land van de Maatschappij te werken. En als zij nu na die fietstocht het beloofde land zouden bereiken zou men dit er graag voor over hebben, maar de fabrieken in Deurne en Helmond zullen wel net zo zijn als in andere steden en erg moeilijk met het beloofde land te vergelijken.’ Dit moet betrekking hebben op jongens, want over meisjes schrijft Jet: ‘De meisjes in Griendtsveen kennen niet zo de vraag wat ze zullen worden en waar ze zullen werken als de meisjes in de stad. Over het algemeen blijven zij thuis of zij zoeken een betrekking als dienstbode voor dag en nacht.’

‘Wat is de afkeer van de jeugd tegen de Maatschappij?’, vraagt Jet zich af. ‘Een zeer belangrijk feit lijkt mij, dat de Maatschappij nog van vroeger de naam heeft nu niet bepaald het doel voor ogen te hebben zijn arbeiders een behoorlijk bestaan te garanderen. (…) De ouders zien hun kinderen liever iets hoger op de maatschappelijke ladder klimmen dan zij zelf gedaan hebben. Bij de Maatschappij is opklimmen onmogelijk. (…) De directeur van de Maatschappij ziet als reden dat “de jeugd van tegenwoordig liever met een leren portefeuille in de zak loopt dan de spade te hanteren en de handen vuil te maken.”’ Conclusie van Jet: ‘Dat lijkt me toch niet erg waarschijnlijk.’

Tot zover voor nu. Volgende keer meer over het wonen en de water- en elektriciteitsvoorziening in 1949.

Intermezzo – Gemeenteraad

het kan dus toch

de gemeenteraadsleden
van Horst aan de Maas
die

kalm
rustig
sereen
bedaard
vreedzaam
onbewogen

jij-bakken nalatend
oor voor elkaar hebbend
argumenten uitwisselend
niet uit de heup schietend
wederzijds respect betonend
laatdunkendheid achterwege latend

met elkaar discussiëren

in dit geval
over de motie
vreemd aan
de orde
van de dag
getiteld
zienswijze op ontwerp
provinciale
omgevingsvisie
povi

(de motie
werd
verworpen)

Intermezzo – Megastal Kleefsedijk (14)

Aan de Kleefsedijk 9 in Sevenum ligt een verouderd varkensbedrijf waar al jaren geen varkens meer worden gehouden. In 2018 nam de gemeenteraad unaniem een besluit om uitbreiding of nieuwbouw van dat bedrijf te voorkomen. En nu dreigt er toch een nieuw varkensbedrijf te komen. ‘Something is rotten in the state of Denmark.’ Zo besloot ik vorige week het stukje (klik hier) over de commotie over de mogelijke vernieuwing van het varkensbedrijf. ‘Maar wat is dan precies rotten in the state of Denmark?’, vroegen enkele mensen me. Goeie vraag, die niet zo eenvoudig te beantwoorden is omdat er behoorlijk wat mist – al dan niet bewust gecreëerd – hangt rond deze zaak. Eerst maar eens wat ik zie als de relevante feiten:

Kleefsedijk 9

13 maart 2018
- de gemeenteraad van Horst aan de Maas neemt unaniem een motie aan die uitbreiding van het varkensbedrijf aan de Kleefsedijk 9 moet voorkomen

12 oktober 2020
- burgemeester en wethouders maken bekend een aanvraag te hebben ontvangen voor de intrekking van de omgevingsvergunning voor Kleefsedijk 9

11 februari 2021
- burgemeester en wethouders maken bekend de omgevingsvergunning voor Kleefsedijk 6 te hebben ingetrokken
- burgemeester en wethouders besluiten de omgevingsvergunning voor Kleefsedijk 9 niet in te trekken, maar maken dit niet bekend

4 april 2024
- burgemeester en wethouders maken bekend een aanvraag te hebben ontvangen voor een omgevingsvergunning voor uitbreiding van de varkenshouderij op Kleefsedijk 9

25 juni 2024
- de Werkgroep Kleefsedijk ontdekt dat burgemeester en wethouders op 11 februari 2021 niet de omgevingsvergunning voor Kleefsedijk 9 hebben ingetrokken (zoals aangevraagd) maar de omgevingsvergunning voor Kleefsedijk 6 (waarvoor helemaal geen aanvraag tot intrekking was ingediend)
- de Werkgroep Kleefsedijk ontdekt dat burgemeester en wethouders daarnaast op 11 februari 2021 het niet openbaar gemaakte besluit hebben genomen om de omgevingsvergunning voor Kleefsedijk 9 niet in te trekken

26 juni 2024
- de Werkgroep Kleefsedijk maakt telefonisch en via whatsapp bezwaar tegen de gang van zaken

20 mei 2025
Naar aanleiding van een brief aan de gemeenteraad van de Werkgroep Kleefsedijk verklaart verantwoordelijk wethouder Eric Beurskens (Essentie) onder meer:
- ‘Er is een fout gemaakt. Er is een intrekkingsverzoek gekomen. Dat is blijkbaar geweigerd. Daar is ook een brief van uitgegaan. Alleen is daarin het verkeerde huisnummer vermeld. Dus een niet bestaande vergunning is geweigerd om in te trekken.’
- ‘Het intrekkingsverzoek is gedaan en wordt hersteld. Want de weigering die we hadden moeten doen, dus de weigering van dat intrekkingsverzoek, is niet gepubliceerd op dat moment. Dat had wel moeten gebeuren. Dus dat is alsnog gebeurd. Het is dus opnieuw gepubliceerd. Dat betekent dat mensen gewoon tegen dat besluit in bezwaar kunnen gaan.’
- ‘Een van de dingen die hier heel vreemd aan zijn: er zou een collegebesluit moeten zijn genomen, alleen hebben wij dat in eerste instantie niet kunnen vinden.’
- ‘De Werkgroep Kleefsedijk wist vanaf medio vorig jaar dat dit speelde. Eigenlijk hadden ze binnen zes weken daarna moeten reageren.’

Kleefsedijk 6

Tot zover de feiten. Mijn conclusies:
- burgemeester en wethouders hebben minimaal twee – in de woorden van Eric Beurskens – fouten gemaakt:
1. ze hebben een omgevingsvergunning (namelijk voor Kleefsedijk 6) ingetrokken waarvoor helemaal geen aanvraag tot intrekking was ingediend;
2. ze hebben een verzoek om intrekking van de omgevingsvergunning voor Kleefsedijk 9 geweigerd maar hebben nagelaten die weigering te publiceren;
- Eric Beurskens zegt ten onrechte dat over het geweigerde intrekkingsverzoek een brief is uitgegaan
- Eric Beurskens zegt ten onrechte dat in het geweigerde intrekkingsverzoek een verkeerd huisnummer is vermeld
- de weigering van het intrekkingsverzoek is, anders dan Eric Beurskens zegt, tot op heden niet alsnog gepubliceerd

Hoe nu een en ander te interpreteren? Ik ben geen complotdenker en het kan zijn dat ik dingen over het hoofd zie of verkeerd zie, maar in dit geval is het toch wel héél erg lastig om niet te denken dat burgemeester en wethouders met hun besluiten van 11 februari 2021 de Werkgroep Kleefsedijk en de gemeenteraad zand in de ogen hebben willen strooien en om niet te denken dat burgemeester en wethouders mist hebben willen creëren. Hoe dan? Door bewust te besluiten de niet bestaande omgevingsvergunning voor Kleefsedijk 6 in te trekken en te publiceren en door tegelijkertijd te besluiten de aanvraag voor intrekking van de omgevingsvergunning voor Kleefsedijk 9 te weigeren, maar die weigering bewust niet te publiceren, er daarbij op speculerend dat de Werkgroep Kleefsedijk én de gemeenteraad de zogenaamde verwisseling van huisnummers niet zouden opmerken.

Intermezzo – Paddeltje

Vanaf mijn geboorte is de voormalige kleuterschool ’t Paddeltje aan de Doolgaardstraat in Horst een constante factor in mijn leven. En pas nu het te laat is, kom ik verdomme op het idee er foto’s van te maken. Nee inderdaad, het gebouw is nog niet weg, maar het is wel z’n karakter kwijt, dichtgetimmerd als het sinds een tijdje is – denkend aan ’t Paddeltje zag ik altijd in de eerste plaats ramen, oneindig veel ramen.

Waarom ik er niet eerder foto’s van maakte? Ik vermoed vanwege het idee dat het toch geen haast deed omdat ’t Paddeltje bestemd leek voor de eeuwigheid. Wat ook zal hebben meegespeeld: ik ben er geen leerling geweest en het gebouw heeft me nooit bijzonder aangesproken – in tegenstelling tot bijvoorbeeld de Doolgaardschool –, ondanks mijn voorliefde voor wederopbouwarchitectuur.

De Horster kleuterschool was, net als de meisjesschool, van oudsher gevestigd in het ursulinenklooster, naast de Sint-Lambertuskerk. Nadat in 1953 met De Doolgaard een nieuwe meisjesschool was gebouwd, volgde vier jaar later ook een nieuwe kleuterschool. Op dinsdag 19 november 1957 zegende deken Debye het vierklassige schoolgebouw in. Aannemer was de Horster firma Cuppen-Beelen en architect de ervaren Manus Mens uit Vught, die ook de Doolgaardschool ontwierp. De nieuwe kleuterschool kreeg de naam ’t Paddeltje, naar Paddeltje, de scheepsjongen van Michiel de Ruyter, een boek van Joh.H. Been uit 1908 – vanwaar toch altijd die mallotige namen voor onderwijsinstellingen voor jonge kinderen?

’t Paddeltje moest uiteindelijk uitgroeien tot een schoolgebouw met elf klassen (acht leslokalen en drie speelzalen). Zover is het nooit gekomen omdat de eveneens vierklassige voormalige tekenschool aan de Jacob Merlostraat – in de volksmond ‘de Witte School’ –  jarenlang grotendeels voorzag in de behoefte aan ruimte voor kleuterschoolleerlingen.  

Tinie Mooren (1928-1996) was kleuterleidster aan die Witte School, maar ook bekend met ’t Paddeltje. In het boek De muren doorbroken uitte ze zich uitermate lovend over ‘t Paddeltje: ‘Ten opzichte van de Witte School was ’t Paddeltje geweldig. Daar had men ruimte, licht, ramen, aanrechtjes, een grote kleibak, een grote speelzaal, een speelveld en veel opbergkasten. Bovendien had men centrale verwarming en wij oliekachels.’

't Paddeltje in 1964. Links, bij het klimrek, Tinie Mooren.

De Wet op het basisonderwijs uit 1985 maakte een einde aan het zelfstandig bestaan van ’t Paddeltje. De kleuterschool werd onderdeel van De Doolgaard. Als dependance kreeg ’t Paddeltje na verloop van tijd de naam ’t Depje – over mallotige namen voor onderwijsinstellingen gesproken.

En nu nadert het einde. Een appartementencomplex, het zoveelste, komt er voor in de plaats. Weer een stukje jaren vijftig naar de gallemieze. Stemt toch een beetje verdrietig.

Intermezzo – Megastal Kleefsedijk (13)

Jarenlang was een varkensbedrijf aan de Kleefsedijk 9 in Sevenum een heet hangijzer. Buurtbewoners, verenigd in de Werkgroep Kleefsedijk, streden twaalf (!) jaar, van 2006 tot 2018, tegen de uitbreiding van het bedrijf. Het pleit leek beslecht toen de gemeenteraad op 13 maart 2018 een motie aannam die de uitbreiding moest voorkomen. ‘Uitbreiding Kleefsedijk uitgesloten’, kopte De Limburger de volgende dag. Ik noemde dat toen (klik hier) een ‘typisch gevalletje vooruitlopen op de feiten’. De aankondiging, in oktober 2020, dat de milieuvergunning van Kleefsedijk 9 zou worden ingetrokken, leek erop te wijzen dat mijn inschatting onjuist was. Maar vijf jaar later is het ineens niet meer uitgesloten dat ik alsnog gelijk krijg.

Wat is het geval? Op 11 februari 2021 trok het college van burgemeester en wethouders niet zoals aangekondigd de milieuvergunning van Kleefsedijk 9 in, maar die van Kleefsedijk 6, waarvoor helemaal geen milieuvergunning bestaat of bestond. Hierdoor zou het varkensbedrijf aan de Kleefsedijk 9 alsnog kunnen uitbreiden. ‘Verschrijving, een 9 met een 6 verwisseld’, zou je kunnen denken. Maar dat is niet het geval, aldus de Werkgroep Kleefsedijk. Die zegt namelijk een geheim collegebesluit van 11 februari 2021 te bezitten waaruit blijkt dat het college de milieuvergunning voor Kleefsedijk 9 bewust niet heeft ingetrokken.  

In antwoord op vragen van Ton Wismans (Perspectief) verklaarde verantwoordelijk wethouder Eric Beurskens (Essentie) vorige week tijdens de gemeenteraadsvergadering (klik hier en ga naar 56.00): ‘Ja, er is een fout gemaakt. We zijn nog steeds aan het onderzoeken wat hier precies is gebeurd.’ Wanneer dat onderzoek is afgerond kon de wethouder niet zeggen. Héél urgent leek hij het niet te vinden. Wat raar is, omdat er wel meer is waar je vraagtekens bij kunt zetten. Beurskens: ‘Een van de dingen die hier heel vreemd aan zijn: er zou een collegebesluit moeten zijn genomen, alleen hebben wij dat in eerste instantie niet kunnen vinden.’ De zoektocht wordt vervolgd, aldus de wethouder. Wat daarbij niet helpt is dat geen van de betrokkenen nog bij de gemeente werkt.

Voor de Werkgroep Kleefsedijk is het wel duidelijk: ‘Wij zijn als belanghebbende buurt bewust belazerd. (…) We worden zoveel mogelijk aan het lijntje gehouden en door ambtenaren bepraat en belemmerd en buitenspel gezet.’

‘Something is rotten in the state of Denmark’, zou Shakespeare zeggen.

Intermezzo – Tuinrenner

‘Klopt, jullie rennen inderdaad niet door onze tuinen. Waarom eigenlijk niet? Er zijn massa’s tuinen die helemaal zouden opfleuren van een regelmatig bezoek van de tuinrenner. In Frankrijk heeft nagenoeg elke tuin een tuinrenner. ‘Il faut cultiver son coureur du jardin’, is daar het motto. Verzeker je van de diensten van een tuinrenner en je bent gegarandeerd verlost van slakken. Wat veel mensen ook niet weten is dat het zweet van de tuinrenner de plantengroei bevordert. Er zijn tuinmannen die zich hebben bekwaamd in het tuinrennen, maar zij vormen doorgaans geen sieraad voor hun beroepsgroep. Weet je, ik ken een dwangmatige dagelijkse tuinrenner wiens parcours diep is uitgesleten. Geeft dat ooit zo aangeharkte, keurig gemillimeterde gazon een heel bijzondere uitstraling kan ik je verzekeren. Persoonlijk prefereer ik de flierefluitende tuinrenner. Dan zie je ‘m wekenlang niet en dan raust ie dag in dag uit met een noodgang door de tuin, willekeurig als een straalpistool hoppend van bloemperk naar struikgewas. En dan heb je natuurlijk ook nog de tuinrenners die de kantjes er vanaf lopen. Gouden gozers! Waar je trouwens wel voor moet uitkijken zijn de beunhazen onder de tuinrenners, die graven meer dan ze rennen. Hé, kijk! Daar zal je ‘m hebben! Onze tuinrenner! Hij komt uit een echt tuinrennersgeslacht. Wist je dat hij vorig jaar brons heeft behaald op het NK Tuinrennen Artistique?’

Intermezzo – Griendtsveen, een stervend dorp? (2)

Anderhalve week geleden schreef ik hier over de bijzondere scriptie uit 1949 van Jet Jansen over Griendtsveen. Vandaag het vervolg; in de komende tijd volgen meer afleveringen.

Jet opent haar scriptie met een korte schets van de geschiedenis van Griendtsveen. Die begint als de gemeente Horst in 1885 ruim vierhonderd hectare veengrond verkoopt aan ondernemer Eduard van de Griendt. Hij sticht een turfstrooiselfabriek die werk biedt aan arbeiders uit alle windstreken. Geleidelijk ontstaat rondom de turfstrooiselfabriek een dorpje, dat de naam Griendtsveen krijgt.

Hierna beschrijft Jet beeldend hoe Griendtsveen er in 1949 uitziet:

‘Een onbekende die het tegenwoordige Griendtsveen bezoekt wordt getroffen door iets eigenaardigs aan het plaatsje. Na een lange kanaalweg afgelegd te hebben, die op een zeker punt overgaat van zwart asphalt in rode steenslag, waarschuwt tegelijkertijd een groot bord “Eigen Weg” aan de kant, dat men Griendtsveens gebied betreedt. Eventjes later doemen dan aan weerszijde van het kanaal kleine huisjes op. Het hele gehucht doet sterk denken aan een verzameling speelgoedhuisjes, waarmee een kind een dorp gebouwd heeft. De huisjes staan ordelijk op een rij, elk huis heeft een tuintje, in ieder tuintje groeien viooltjes, naast elk huis ligt een turfhoop en iedereen kijkt op als er eens iemand langs komt. Een eindje buiten de kom van het dorp, in zover men hier van een dorpskom kan spreken, staat, verscholen tussen machtige bomen, een groot herenhuis “De grote villa”, waar de landeigenaar, tevens directeur van de N.V. Maatschappij Van de Griendt’s Landexploitatie woont. Het hele gehucht, uitgezonderd het klooster, de meisjesschool, pastorie en kerk, en de openbare school met het schoolhuis is opgebouwd door en eigendom van de Maatschappij. (…) Men ziet niet veel leven in het dorp, verkeer komt heel weinig door Griendtsveen, er is geen fabriekje of werkplaats te bespeuren.’

Dat nagenoeg het hele dorp eigendom is van de familie Van de Griendt, verleidt Jet tot een opmerkelijk kritische observatie aan het slot van haar beschouwing: ‘Het geheel doet sterk denken aan een feodale maatschappij in de Middeleeuwen, het kasteel met rondom de huizen van de ondergeschikten, de Heer met zijn onderhorigen.’

In de volgende aflevering meer over de bevolkingsopbouw en de middelen van bestaan in Griendtsveen in 1949. 

Intermezzo - Haspelosaurus

Dinsdag 20 mei 2025, 14.04 uur, Nieuwe Peeldijk te America (afspelen met geluid):

Trapveldjesvoetballers (9)

Ontvallen aan het legioen der trapveldjesvoetballers: Noah al-Saqa, Gaza-Stad, overleden 7 mei 2025, 10 jaar oud

Noah al-Saqa woonde met zijn ouders en broers in de wijk al-Talateni in het centrum van Gaza-Stad, totdat een Israëlische aanval in 2023 hun huis verwoestte. Daarna verhuisden ze op bevel van Israëlische troepen naar de wijk Rimal omdat die in een veilige zone zou liggen. Maar ook in Rimal stopten de bombardementen niet.

Te midden van familieleden en vrienden vierde Noah al-Saqa vorige week dinsdag, 6 mei, zijn tiende verjaardag. Alle aanwezigen genoten van de verjaardagstaart, waarvoor moeder Faten (38) met veel pijn en moeite alle benodigde ingrediënten had weten te bemachtigen. Van zijn ouders kreeg Noah een voetbal cadeau en van zijn ooms en tantes in totaal 170 sjekel (iets meer dan veertig euro) – Noah was aan het sparen voor een fiets.

Een dag later, woensdag 7 mei, verliet Noah zijn ouderlijk huis om met zijn vrienden te gaan voetballen. Omstreeks drie uur die middag voerde Israël luchtaanvallen uit op een restaurant en een markt in Rimal. Meer dan dertig mensen kwamen om het leven en er vielen tientallen gewonden. Op het moment van de aanvallen was de vader van Noah, Daoud al-Saqa (43), samen met zijn oudste zoon, Mohammed (15), aan het werk op de markt. Ze renden naar de plek van de aanslag om de gewonden te helpen. Daoud maakte zich zorgen om Noah, zeker toen uit een telefoontje met zijn echtgenote bleek dat Noah niet thuis was. Zijn zoektocht naar Noah bleef zonder resultaat. Uiteindelijk begaf hij zich naar het ziekenhuis, tweehonderd meter verderop. Daar trof hij Noah aan, liggend op de grond, om hem heen een plas bloed. Tevergeefs probeerden toegesnelde artsen zijn leven te redden.

Overal ter wereld zijn trapveldjes. Nergens ter wereld komen zoveel trapveldjesvoetballers om het leven als in Gaza en op de Westelijke Jordaanoever. Ter nagedachtenis aan hen deze serie. Die opent telkens met een foto van een trapveldje in Horst aan de Maas. Ditmaal dat aan de Gerard Smuldersstraat in America. Klik hier voor de voornaamste bron voor dit stukje. De foto van de vader van Noah is van Ahmed Dremly/MEE.