‘Geen probleem.’
‘En een gedeelte van de woning rechts naast de woningwetwoningen?’
‘Kan, maar dan vallen links wat meters van het Groene Kruisgebouw weg.’
‘Doe maar, dat gebouw is al lang genoeg.’
Lang inderdaad, dat Groene Kruisgebouw. En ondiep, je kijkt er zo doorheen.
Transparantie – maar dan echt, lang voordat dat woord tot een hol begrip was verworden.
Eindelijk weg met dat bedompte gedoe! Gooi open die ramen en deuren! Licht,
meer licht! Wolkjes aan de lucht? Niet miepen, de zon schijnt! Altijd dat optimisme,
dat vooruitgangsgeloof dat spreekt uit jaren zestigansichtkaarten. Trots ook.
Trots dat zo’n hypermodern gebouw zomaar in America is geland. Trots op die woningwetwoningen,
met hun vijf betonnen blokjes boven de voordeur en hun antennes als parasolletjes op
de taart. Kleine tegemoetkoming, die blokjes, ter onderdrukking van de nooit
verstommende roep om decoratie. Is de overdadig aanwezige, gesloten vitrage in het Groene
Kruisgebouw soms een vooruitwijzing? Naar het begin van het einde van de
transparantie? Ja, het gebouw staat er nog. Geen schim meer van wat het was.
Hermetisch, log, moe en der dagen zat, verstopt achter hagen.
Zou het Nel Kleuskens zijn die daarbinnen loopt, links naast de ingang?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten