Intermezzo – Don Leon

In de week waarin Margaret Thatcher het tijdelijke met het eeuwige verwisselde, nam Leon Litjens afscheid als wethouder van de gemeente Horst aan de Maas. Allebei worden ze dezer dagen neergezet als ‘krachtige bestuurders’, recht door zee en gezegend met moed, ondernemersmentaliteit, humor en zelfspot. Meest in het oog springende verschil tussen beiden is dat de IJzeren Dame pas na haar overlijden heilig werd verklaard, terwijl Don Leon dit al bij leven en welzijn overkomt.

Regisseur Werner Herzog maakte ooit een fascinerende documentaire over zijn samenwerking met acteur Klaus Kinski (onder meer voor Aguirre, een van de beste films aller tijden). Ze heet Mein liebster Feind. Die titel verwoordt perfect de verhouding tussen Herzog en Kinski: ‘Ondanks alles mag ik hem wel.’

Leon Litjens als Feind betitelen is wel het laatste wat ik zou willen doen. Om bij het Duits te blijven: Reizfigur lijkt me adequater. Eine Reizfigur roept negatieve emoties op, iemand aan wie je je ergert. En geërgerd heb ik me aan Leon, tal van Horst-sweet-Horst-stukjes vormen daarvan het levend bewijs. Maar ondanks het Nieuw Gemengd Bedrijf, ondanks al het Floriadegedoe, ondanks z’n parkeerplaatsenfetisjisme, ondanks z’n agrofilie, ondanks de mislukte komst van allerlei hippische centra, ondanks z’n voorliefde voor het begrip spin-off, ondanks de ontglazing die de verstening niet voorkwam, ondanks z’n vergeefse strijd tegen reclameborden in Horst-centrum,

en ondanks nog een hele hoop andere dingen, heb ik toch nooit een hekel aan Leon kunnen krijgen. Waarom niet? Ik denk eerst en vooral omdat ik altijd de indruk had dat hij, in tegenstelling tot vele anderen, niet in het minst van zijn partij, met open vizier streed. Mijn aangeboren naïveteit zal me bij deze indruk wel weer in de weg zitten, maar dat zij dan maar zo. 

Wat me eveneens wel voor hem innam, was dat hij z’n emoties lang niet altijd onder controle had. Hij maakte van z’n hart geen moordkuil, niet op Twitter, niet in reacties op Horst-sweet-Horst en niet tijdens gemeenteraadsvergaderingen. Horst-sweet-Horst is hem daarvoor eeuwig dankbaar. 

Wat ik ten slotte ook in hem waardeer is dat hij alles wat hij op Horst-sweet-Horst moest ondergaan (en wat hij – daarvan ben ik overtuigd – vaak als een van de eersten las) nooit persoonlijk heeft opgevat. Ik kan er niet voor instaan dat, als het andersom was geweest, mij hetzelfde was gelukt. 

Vanwege dit alles ken ik Don Leon hierbij graag de eretitel meine liebste Reizfigur toe. En voor alle duidelijkheid: dat is écht een eretitel, dat Hegelsomse Tweede Kamerlid van dezelfde partij zal bijvoorbeeld nog heel wat goede daden moeten verrichten om er ooit voor in aanmerking te komen.

Zo, die complimenten zijn uitgedeeld. Nu weer naar de realiteit. En die is dat Leon me ook in zijn laatste werkweek weer hevig teleur wist te stellen. Ik was er namelijk rotsvast van overtuigd dat hij als een soort van afscheidscadeautje nu dan eindelijk zou gaan onthullen welk in de Tweede Wereldoorlog vernietigd cultuurhistorisch monument in Horst aan de Maas zo nodig moet worden herontwikkeld. Dit stokpaardje dook bij mijn weten voor het eerst in 2009 op en bleef daarna met onregelmatige tussenpozen terugkeren. Horst-sweet-Horst wéét dat het om kasteel Broekhuizen gaat, maar de voormalig wethouder heeft dit nooit willen bevestigen. En dus ook in zijn laatste werkweek niet. Wil hij de primeur misschien bewaren voor de lezers van Horst-sweet-Horst? Bijdragen voor de rubriek ‘Ingezonden’, ook van ex-wethouders, zijn en blijven te allen tijde van harte welkom ...