Intermezzo – Roterende Meterikse ventilator

Dankzij Martijn Wijnands wisten de lezers van Horst-sweet-Horst al vier dagen eerder dan die van Hallo Horst aan de Maas dat de naam van het Meterikse jeu de boulespark (Herreijn) niet verwijst naar de naam van een boerderij die hier eeuwenlang zou hebben gelegen en evenmin naar de bijnamen van de bewoners van die boerderij, maar naar de voormalige eigenaren van de grond waarop het park gestalte heeft gekregen. Waar zo’n weblog al niet goed voor is.

Toen ik vorige week wat foto’s ging schieten van het jeu de boulespark, passeerde ik aan het Bondserf ook weer de vervallen schuur waarover ik een half jaar geleden al eens schreef (klik hier). Ze lag er gelukkig nog ongeschonden bij. Ze is er het afgelopen half jaar zelfs mooier op geworden: de langdurige verpaupering mist haar verfraaiende uitwerking bepaald niet.

Hoe vaak heb ik me de afgelopen maanden niet met knikkende knieën naar de Schadijkerweg begeven? Zou ze er nog staan, aanhangers van de het-is-niet-netjes-dus-moet-het-weg-beweging als burgemeester Van Rooij en de Meterikse dorpsraad ten spijt? En dan telkens weer die opluchting als ik op de kruising Schadijkerweg – Bondserf was gearriveerd: ja hoor, ze staat er nog!

Wat me ook kon bekoren, toen ik de schuur begin oktober vorig jaar voor het eerst nadrukkelijk in ogenschouw nam, was een ventilator in de schuur, die dankzij een verdwenen luik vanaf de straat zichtbaar was. Het ding draaide dat het een aard had. Een kinetisch kunstwerk van het zuiverste soort!

Daarna, het zal in november zijn geweest, viel de ventilator tot mijn leedwezen stil. Telkens als ik voorbijkwam aan het Bondserf keek ik even of ie niet uit de dood was herrezen, maar er zat geen enkele beweging meer in. Typisch gevalletje oud en der dagen zat. Tot ik vorige week foto’s ging schieten van het jeu de boulespark en tot de ontdekking kwam dat ie weer bewoog! Niet meer constant en niet meer met die moordende snelheid, maar hij bewoog!

Lang niet altijd is het gemakkelijk om uit te leggen waarom je een kunstwerk mooi of fascinerend vindt. Maar in het geval van de ventilator kost me dat geen enkele moeite. In de eerste plaats is er de ontroering van dat ene element dat heeft weten te ontsnappen aan het verval in een verder desolate omgeving. Daarnaast is er de verbeelding die in werking wordt gezet: het ligt voor de hand om te denken dat de ventilator machinaal wordt aangedreven, maar wie zegt dat daarbinnen niet hangjongeren, taakgestraften of uitgebuite Polen de ventilator handmatig aan de praat houden? En nu het ding niet meer continu draait, is er ook nog spanning bijgekomen: draait ie wel of draait ie niet? En als ie niet draait is ie dan definitief gestopt of begint ie weer? En wanneer dan?

Ontroering, verbeelding, spanning: grote kunst in Meterik! Gaat dat zien zolang de het-is-niet-netjes-dus-moet-het-weg-beweging nog niet heeft toegeslagen.