Gewapend met een rolmaat toog ik een jaar geleden naar de
Saarweg in America. Aanwonenden van de onverharde Saarweg hadden geklaagd over
de miserabele toestand van de weg. ‘Afhankelijk van de weersomstandigheden is
hij de ene keer een “blubberbak” en de andere keer een “rotsgebied”’, had Dagblad De Limburger geschreven. Met de
rolmaat had ik de diepte van de Saarwegkuilen willen opmeten. Maar het ding
bleef ongebruikt in m’n fietstas zitten. Gearriveerd op de Saarweg werd ik namelijk
totaal in beslag genomen door iets dat ik in geen dertig jaar in Horst (aan de
Maas) had waargenomen: een wei met varkens (klik hier).
Inmiddels zijn we een jaar verder. De varkens zijn verdwenen,
zij het slechts tijdelijk, zo verzekerde hun eigenaar me nadat ik hem
verontrust had gebeld. En de weg? Die is, afgelopen week, verhard. ‘Maar da’s
toch logisch, gezien de voorheen miserabele toestand van de weg?’, zult u
zeggen. Dat zou inderdaad misschien logisch zijn, ware het niet dat het Horster
gemeentebestuur asfaltering van de Saarweg vorig jaar nog categorisch van de hand
wees.
Ik citeer Dagblad De
Limburger van 14 mei 2013: ‘De
gemeente Horst aan de Maas vindt het te duur om de Saarweg in America te
asfalteren.’ Ik citeer Hallo Horst
aan de Maas van 15 mei 2013: ‘De
gemeente laat weten niets extra’s aan de weg te willen doen. Zij stelt dat zij
meer dan 200 kilometer half- en onverharde wegen heeft en geen precedent wil
scheppen door de één wel te verharden en de ander niet.’
Duidelijk: geen asfaltering vanwege te hoge kosten en angst
voor precedentwerking. Maar waarom gelden die argumenten een jaar later ineens
niet meer? Radicaler koerswijzigingen kom je zelden tegen. Heeft het
gemeentebestuur misschien een zak met geld gevonden? Worden die tweehonderd
kilometer half- en onverharde wegen in de gemeente soms allemaal geasfalteerd
zodat precedentwerking niet langer aan de orde is? Werd de druk van de
aanwonenden te groot? Hebben belanghebbenden dan wel kuilenveroorzakers in de buidel
getast?
Overigens verzochten de aanwonenden het gemeentebestuur
vorig jaar tevens om de Saarweg van extra verlichting te voorzien. Ook dat verzoek
werd met het oog op kosten en mogelijke precedentwerking geweigerd. Gisteren
telde ik ter plekke inderdaad slechts één lichtmast. Benieuwd wanneer de
Saarweg baadt in een zee van licht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten