Intermezzo – Ice bucket challenge

Stukje dat gisteren klaarstond voor publicatie op de Horst-sweet-Horst Facebookpagina:

Ook de Gele Madonna van Voor-America kon natuurlijk niet achterblijven en heeft gisteren háár bijdrage geleverd in de strijd tegen ALS door een emmer met ijswater uit te storten over haar gediadeemde hoofd. Maar in haar strijd tegen de vreselijke ziekte is de Gele Madonna nog veel verder gegaan: ze heeft luidruchtig gevloekt, ze heeft in haar blootje over straat gelopen, ze heeft haar eigen tenenkaas verorberd, ze heeft zich gewenteld in een bad vol kattenpis. Daarna heeft ze op de sociale media uitvoerig verslag gedaan van haar heroïsche strijd tegen ALS. En nu? Nu staat de Gele Madonna van Voor-America weer zelfvoldaan zichzelf te zijn.

De voorgenomen publicatie is er niet van gekomen. Ingehaald door de actualiteit. Ik ben namelijk – zo ongeveer als allerlaatste Nederlander – zelf uitgedaagd een emmer met ijswater over mijn hoofd te gieten. Door Leon Litjens nog wel (klik hier en hier).

Ik zou het mezelf gemakkelijk kunnen maken: de uitdaging aangaan, m’n neefje en m’n nichtje een emmer water over m’n hoofd laten kieperen – ze staan al te popelen –, drie andere Horstenaren uitdagen en klaar is Kees. Geen centje pijn en laat de leuke reacties en likes op Facebook maar binnenstromen. En toch ga ik de uitdaging niet aan. Niet omdat ik er zo lang op heb moeten wachten. Ook niet omdat ik bang ben voor water (ik ben wel wat gewend als langjarig houder van een seizoenkaart voor een onoverdekte tribune bij VVV). Evenmin om Leon Litjens een hak te zetten (in tegenstelling tot wat wel eens wordt gedacht kan ik prima met Leon door een deur en hij volgens mij ook met mij).

Wat dan wel de redenen zijn van mijn partypooperschap? In volgorde van belangrijkheid:

1. ik ga er vanuit dat elke ziekte van de instanties die daarover gaan de aandacht, de zorg en het geld krijgt dat ze nodig heeft. Mocht dat niet het geval zijn, dan moet de volksvertegenwoordiging dat aan de kaak stellen;

2. ik wens niet bij te dragen aan een competitie tussen ziekten: een hiërarchie in ziekten lijkt me bepaald onwenselijk, elke ziekte dient te worden bestreden en de mate van die bestrijding mag niet afhankelijk zijn van de publieke aandacht die een ziekte weet te genereren;

3. het etaleren van goedheid dat gepaard gaat met deze actie staat me tegen;

4. je komt niet meer aan andere dingen toe met al die ludieke dan wel sportieve acties voor al die te onbekende ziekten die óók om aandacht schreeuwen. 

Daarom: geen emmer met ijswater over mijn hoofd en ik maak evenmin geld over op de rekening van ALS Nederland. Zoals ik ook nooit een cent heb overgemaakt en zal overmaken op de rekening van het Koningin Wilhelminafonds, hoewel zowel m’n vader als m’n moeder aan kanker zijn overleden. 

(Ik realiseer me dat de kans groot is dat ik na dit stukje in plaats van een emmer water emmers stront over me heen krijg. Al dienen strontgooiers wel te beseffen dat zelfs dit stukje aandacht voor ALS genereert. Ze zouden het daarom ook als een gunst kunnen beschouwen dat ik het publiceer.)