Intermezzo – Wandelgang (8) | Frank Schijven

25 december
Frank: ‘Ik meld me aan.’

30 december
Frank: ‘Ik heb  iets speciaals bedacht voor de wandeling.’
Ik: ‘Benieuwd!!! Op nieuwjaarsdag zou kunnen.’
Frank: ‘1-1 is wel een mooie dag voor een wandeling.’

1 januari
Ik: ‘Hoe laat wil je gaan wandelen? En waar spreken we af?’
Frank: ‘Agata vraagt of we bij haar een nieuwjaarsborrel komen drinken. Van 2 tot 4 wandelen en om 4 uur bij Agata?’
Ik: ‘Strak plan! Maar waar wil je wandelen?’
Frank: ‘Bij Aagje achter het Haagje? Rondje Evertsoord.’
Ik: ‘Is goed. Is dat het speciale dat je had bedacht voor de wandeling?’
Frank: ‘Nee. En dat speciale is nou ook niet zo speciaal dat je het speciaal mag noemen. Het is eerder het tegenovergestelde van speciaal. Waar vertrekken we?’
Ik: ‘In Evertsoord dacht ik?’
Frank: ‘Waar precies? Evertsoord is groot!’
Ik: ‘Ik dacht bij Agata, maar we kunnen ook bij de kerk afspreken.’
Frank: ‘Ok. Misschien kun je je stukje van tevoren schrijven, dan hebben we een scenario.’

Frank Schijven (64) is kunstenaar (maar dat had u waarschijnlijk al gedacht), woont in Melderslo en is deeltijd-Spanjaard in de dop. We kennen elkaar (maar dat had u waarschijnlijk al gedacht).

We starten bij het door de gevangenis omsloten kerkje van Evertsoord. Snowy, de hond van Frank, wandelt ook mee. Ik heb het stukje niet van tevoren geschreven, dus we hebben geen scenario – denk ik dan nog. Ik ben benieuwd naar het speciaals dat Frank heeft bedacht. We slaan rechtsaf de Driekooienweg in. We hebben het over de aflevering van Wintergasten met Marina Abramovic. We slaan linksaf een veldweg in. Ik maak een foto van een markant schuurtje.

Frank wil ook een foto maken en komt tot de ontdekking dat hij z’n telefoon in de auto heeft laten liggen. Hij wil terug, ondanks mijn tegenwerping dat je als dief wel gek zou zijn om een telefoon uit een auto te stelen onder het oog van de talloze bewakingscamera’s van een gevangenis. We wandelen terug. Deel 1 van de wandeling zit erop.

Frank wil elders in Evertsoord wandelen. Ik moet zeggen waar. Oké. We rijden naar de Kerkkuilenweg, stappen uit en lopen rechtsaf de Mariapeel in. Beschermd natuurgebied, daarom veel wandelaars. Tot ongenoegen van Frank: hij wil een pleidooi houden waarbij hij geen toehoorders kan gebruiken. Dus discussiëren we maar wat over de vraag of in steden percentueel gezien meer progressieve mensen wonen dan op het platteland. Intussen vraag ik me af wat Frank in godsnaam kan bedoelen met zijn pleidooi.

Als er geen andere wandelaars meer te bekennen zijn, waagt Frank het erop. En begint aan zijn pleidooi. Het Pleidooi voor het Fluiten. Frank heeft geconstateerd dat vandaag de dag amper nog fluitend wordt gewandeld. Dit tot zijn leedwezen: fluitend wandelen zorgt voor opgewektheid bij de fluiter en tovert bij toehoorders minimaal een glimlach op het gezicht. Franks gemoed is merkbaar opgeklaard nu hij sinds anderhalve maand dagelijks fluitend wandelt.

Frank begint te fluiten.
Ik begin te lachen.
Frank blijft fluiten.
Ik blijf lachen.
Frank stopt met fluiten.
Is het niet zo dat dat lachen ophoudt bij droevige deuntjes, vraag ik.
Frank zegt dat je ook van droevige deuntjes vrolijk wordt.
Frank begint een droevig deuntje te fluiten.
Ik moet lachen.
Frank vraagt me om ook te fluiten.
Ik wil niet.
‘Ah, kom op!’
Ik fluit iets.
Frank begint te lachen.
Ik begin ook te lachen.
Frank geeft me complimentjes over mijn fluiten. Hij hoort er iets Oostenrijks in.
Dat ook nog.
‘Zullen we nu samen fluiten?’
Nee, dat wil ik niet.
‘Ah, kom op.’
Waar ik ook kijk: geen andere wandelaars te bekennen. ‘Oké dan.’ 

(klik op pijl om filmpje te starten; afspelen met geluid)



Fluitend lopen we terug naar de auto. Althans zo lang we buiten het gehoor van anderen blijven. Díe schaamte ben ik nog niet voorbij.

Dit was aflevering 8 van Wandelgang, een serie wandelingen in de kerstvakantie met Horst-sweet-Horst. Klik hier voor een toelichting op deze reeks. Wil je ook een keer meewandelen met Horst-sweet-Horst? Dan ben je te laat: helemaal volgeboekt!