Intermezzo – Verlossing

‘Was misschien voor enkelen het afgeloopen jaar een tijd van voorspoed en geluk, voor het meerendeel was het een jaar vol kommer en zorgen. En dan denken we aan onze landbouwende bevolking, die zoo’n zware crisistijd doormaakt, aan de toenemende werkeloosheid, die vele onzer arbeiders tot armoelijden doemt en zelfs tot den bedelstaf brengt; aan onze middenstanders, die door de valuta en de sterk verminderde koopkracht een nooit zoo gekende malaise doorworstelen. En alle teekenen wijzen er op en doen vreezen, dat we in 1923 zullen voortgaan op dezen ingeslagen weg.’

Nee, de geschiedenis herhaalt zich nooit. Maar toch: getuige dit fragment uit een nieuwjaarsbeschouwing in de editie van 30 december 1922 van het Venrayse weekblad Peel en Maas, stonden ze er precies honderd jaar geleden zo’n beetje hetzelfde voor als wij nu. Een belangrijk verschil tussen toen en nu is het rotsvaste geloof in en vertrouwen op die ene: ‘Welke plannen de leiders van de lotgevallen der wereld ook ontwerpen, Eén is er die de wereld te midden harer eindelooze wisselingen voortleidt en bestiert. Christus overwint, Christus regeert, Christus heerscht.’

Misschien heb ik het mis, maar ik heb niet de indruk dat vandaag de dag nog héél veel mensen heil uit die richting verwachten. Probeer maar eens een hedendaags equivalent van zo’n leidsman en inspirator te vinden. Mij lukt het in elk geval niet. Om maar eens twee dwarsstraten te noemen: Barack Obama heeft z’n belofte nooit helemaal ingelost en Nelson Mandela lijkt nog geen tien jaar na zijn overlijden alweer vergeten.

Is het eigenlijk wel fair om van één persoon te verwachten dat zij of hij de last van de hele wereld op haar of zijn schouders kan dragen? Is het niet beter en effectiever die verantwoordelijkheid met z’n allen te delen?

Vorige week dinsdag liepen enkele honderden Horstenaren samen met bewoners van de noodopvanglocatie voor asielzoekers in Horst mee in een demonstratie tegen het sluiten van die noodopvanglocatie. Voor de ingang van het gemeentehuis werden ze toegesproken. Onder andere door Kiona Derix. Voor mij de kernzin uit haar indrukwekkende betoog: ‘Ik geloof heilig dat mensen in staat zijn om de wereld te veranderen wanneer we samenkomen in solidariteit en opkomen voor elkaar.’ In de jaren zeventig heette dat, iets kernachtiger: ‘Hun strijd, onze strijd, internationale solidariteit.’ Dat ook jongere generaties dit gedachtegoed nog steeds omarmen, biedt hoop. Nog is niet alles verloren.

(Dit stukje verscheen gisteren ook in Via Horst-Venray.)