Frisheid. Rust. Ruimtelijkheid. Strakke vormgeving, geen overbodige franje. Een
idylle in zwartwit. Of zie ik het te gekleurd? Misplaatste nostalgie van een
kind van de Norbertuswijk?
‘Gebr. Van Doornelaan.’ Inderdaad. Maar minstens zoveel Schutroedeplein. Zielloos
plein, toen al. Bestrating in de trant van een parkeerplaats. Terwijl het geen
parkeerplaats was. Mooie betonnen bloembakken, in een wat curieuze opstelling.
Op de achtergrond de BLO in aanbouw.
Het braakliggend terrein rechts zou later plaatsmaken voor zielloze garageboxen
en nog ziellozer woningen. Fungeerde dat braakliggend terrein niet tijdelijk
als trapveldje? Twijfel. Stond op dat braakliggend terrein niet tijdelijk een
frietkot? Minder grote twijfel. Uiterst rechts de een jaar of tien geleden helaas
gesloopte maisonnettes. Lag daarnaast geen trapveldje? Nauwelijks twijfel.
Glansrijke winnaar van de strijd om de hoogste antenne is de antenne van, beredeneerd
gokje, Van Stratum, pal naast de tweede lantaarnpaal van links. Strakker dan
strak, die twee middelste lantaarnpalen. Pronkstukken van de wijk.
Twee jongetjes in korte broek op het helderwitte trottoir. Ze staren naar een
vrouw met kinderwagen die flaneert over het Van Doornelaan-asfalt. Tafereel dat
aanzienlijk aan allure zou hebben gewonnen zonder die twee geparkeerde auto’s. Een
winkelboulevard had het moeten worden, de Van Doornelaan. Het bleef bij tekentafelwerkelijkheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten